Ik begrijp jongens die in de criminaliteit zitten. Ik kom uit dat milieu. Ik weet waar ze tegenaan lopen. Ik begrijp ze. Ik heb zelf fouten gemaakt en daaruit inzichten gekregen. Die wil ik overbrengen, met hulp van anderen. Wat ik bij ADAMAS heb gezien is dat je het niet in je eentje redt. Dat je een netwerk nodig hebt om echt daadkrachtig te kunnen zijn. Als ik het alleen moet doen, dan gaat het me niet lukken.

Ik was jarenlang professioneel voetballer. Ik heb in Nederland gevoetbald maar ook in Duitsland. Iedereen denkt dat een carrière met talent te maken heeft. En dan denk je al snel: maar ik ben niet zo goed als anderen. Maar het draait om hele andere dingen. Om doorzettingsvermogen en uithoudingsvermogen. Doorzettingsvermogen gaat over dingen voor elkaar willen krijgen. Uithoudingsvermogen om flexibiliteit, je moet kunnen omgaan met tegenslag en frustratie. Dat gaat ook op voor het normale leven, voor werk en school. Op de straat hebben veel jongens doorzettingsvermogen maar het ontbreekt vaak aan uithoudingsvermogen. Als je steeds te horen krijgt, het is niet goed genoeg, of je krijgt geen respect voor de dingen die je doet, dan ga je opgeven. Je denkt: Fuck you. Ik ken genoeg jongens die serieus willen werken maar die moeten zich twintig, dertig keer extra bewijzen. Die jongens hebben een breekpunt. Daar kan ik ze in begrijpen. Je gaat zelf regels maken waarin het wel uit te houden is. Voor een tijdje natuurlijk: want ook dat houd je niet vol.

Media hebben er een handje van om mensen weg te zetten. Of dan heb je weer iemand als Wilders die even een balletje opgooit: Minder, minder Marokkanen. Ik moet erom lachen. Ik zweer het je. Die gast is al tien jaar aan bezig maar heeft nog niets uitgehaald. Allemaal bullshit. Maar een veertienjarige jongen met Marokkaanse achtergrond die gaat zich slecht voelen, die voelt zich klote.
Je gaat racisme niet stoppen. Maar je moet zelf ook geen mentaliteit creëren waarin je discrimineert, denken dat elke Nederlanders of politieagenten je niet moeten. Dat is niet zo. Dat is ook mooi bij ADAMAS; je ontmoet de goede mensen uit het systeem. Je krijgt een open mentaliteit. Dat is nodig.

De cultuur verhard. Dat heeft volgens mij ook te maken met materialisme. Bekende rappers die je laten geloven dat je pas iemand bent als je dure spullen hebt. Die kun je niet kopen met een normaal baantje. Dan ga je andere dingen doen, ook als ten koste gaat van anderen. Daar heb je dan schijt aan; spullen zijn belangrijker dan mensen. Bij ADAMAS draait het juist om menszijn. Je krijgt inzicht in waarom iemand doet wat hij doet. Je leert heel diep te denken. Wat voor frustraties, angsten of woede ligt er onder bepaald gedrag.

Ik was voorheen altijd van: Dit zit zo. Maar nu denk ik: even verder kijken, even verder doortrekken wat er echt speelt. Dat gaat je helpen in het begeleiden van jongeren. Je kan werken aan de basis, je bent niet aan het corrigeren maar aan het transformeren.

Ik wil iemand zijn die er voor jongeren is op alle momenten: dat hij kan appen als er wat speelt, even koffiedrinken, even wat eten, supporten als het tegenzit, supporten als hij zijn draai weet te vinden, je weet toch, dat hij iemand heeft in zijn leven, van hé, deze gast kijkt naar me om. Het klinkt heel simpel. Maar ik weet dat dat belangrijk is. Liefde is belangrijk. We leren op straat dat dat niet zo is. Dat is heel tegenstrijdig. Die shit die ik uithaalde, allemaal aandacht. De kleding die ik kocht om ertoe te doen, gouden ketting, dure horloges, dat was allemaal fucking belangrijk voor me. Eigenlijk wist ik, het gaat nergens over. Maar je doet het om mee te lopen. Allemaal onzekerheid. Je verbergt je. Je bouwt een schild om je heen. Als je daar doorheen weet te breken, kom je ergens. Dan maak je mensen vrij. Dat is liefde.