Er zijn vele vormen van verdwalen. De een zoekt het in criminaliteit, de ander in het versieren van meiden, weer een ander verdwaalt in onzekerheid. Het komt allemaal voort uit emotionele pijn. Ik ben zelf lang verdwaald geweest, en al heel jong. Ik weet hoeveel pijn het doet, ik weet dat er gedrag uit voortkomt waar je niet achter staat en ik weet ook dat je eruit kan komen, al denk je dat niemand je begrijpt. Dat wat je doet dat ben je niet. Als een brandend vuurtje wil ik dat overdragen aan de jongeren. Bij ADAMAS kwam daarbij dat je geraakt moet durven worden om te kunnen raken. Pas als je je zelf kwetsbaar opstelt, kunnen jongeren zich relaten. Als ik met jongeren praat dan draai ik geen ingestudeerd verhaal af. Ik stem af op wat zij nodig hebben op dat moment, op het deel van mijn verhaal dat aan hun verhaal raakt.

Ik was bang voor de wereld, voor mensen eigenlijk. Toch heb veerkracht teruggevonden, een bounce-back gemaakt, door mijn mind-set te veranderen. En in een environment te belanden waarin ik ineens geaccepteerd werd. Mijn verhaal deed er daar toe, ik was niet zo gek als ik dacht. Al die tijd was ik aan het overleven geweest en dat zat me nu in de weg. Die herkenning, over dingen kunnen praten, een ander in de ogen kijken, soms niets hoeven zeggen, alles gewoon laten zijn, ik denk dat alles daarmee opgelost kan worden.

Ik ging van: ik weet het allemaal zelf, naar: ik weet nog helemaal niets. Pas als je open staat om te leren kun je groeien. Dat herken ik bij zoveel jongeren uit de hood: Uit overleving verhard je en denk je het allemaal zelf te moeten doen. Je draait jezelf vast in een refrein van ‘niemand is te vertrouwen’. Pas later zie je in dat je jezelf daarmee verzwakt. Wat je geeft is ook wat je terugkrijgt. Dat is ook waar de ADAMAS-opleiding over ging voor mij: Je lichaam is je instrument, je kan het heel gesloten inzetten, maar je kan ook open zijn en daarmee de wereld om je heen veranderen.

Veel mensen willen de straat begrijpen, maar ze willen niet de taal van de straat spreken. Ik heb opportunities gehad om echt op de straat te belanden, ik begaf me in een grijs gebied. Tegelijkertijd wist ik altijd: bij bepaalde dingen moet je uit de buurt blijven. Er waren rolmodellen uit de gangsterrap: Lil Wayne, T.I., Young Joc. Allemaal mannen die op hun manier hun emoties uitten, daar kon ik mee resonaten. De energie achter hun teksten, waar ze vandaan kwamen, de desperateness, die voelde ik omdat ik daar zelf was. Ik voelde me ook desperate en alleen. Ik weet dat je in sommige culturen van niets iets moet maken. Je moet overleven. Ik keur het niet goed, maar ik begrijp wel dat je daardoor in de verkeerde wereld kan belanden. Als je door je huidskleur niet aan een baan komt, of een strafblad hebt en wel je gezin moet verzorgen, dan gaat je hoofd anders denken. Als je dan ook nog dealt met trauma’s, onverwerkte dingen, dan denk je: de wereld is niet eerlijk, we zien wel waar het eindigt.

Ik maak zelf muziek om te laten zien en horen waar ik vandaan kom, en wil dat ook doen met jongeren. Via de muziek is het makkelijker om eerlijk naar jezelf te zijn, accountable te zijn, fouten toe te geven, met jezelf te praten. Dan krijg je zelfrespect. Vaak denken jongeren: ik zit er toch al zo diep in, er is geen weg meer terug. Er is altijd een weg terug, dat begint bij het maken van een keuze. Wij credible messengers hebben die keuze gemaakt, we hebben doorleeft wat dat betekent en brengen die ervaring terug naar de jongeren. Do you even care, denken jongeren vaak. Ze mogen weten dat het me iets kan schelen. Je moet het uiteindelijk zelf doen, maar ik ben er voor je, er is een heel netwerk voor je. Het gaat me niet kapot maken als jij jezelf kapot maakt, maar we do care.