Ik ben opgegroeid met vier broers en ging altijd met ze mee op pad. Op straat zie je veel gebeuren: je ziet de dynamieken tussen jongeren, ziet wie welke rol speelt in een groep. Daarnaast was ik veel in buurthuizen, een nicht werkte daar. Ik ben van jongs af aan een vertrouwenspersoon geweest voor die jongeren die ik daar ontmoette. Ik had oprechte interesse in ze, bij mij stelden ze zich heel snel open.

Veel jongeren worden meegesleurd en belanden zo op het verkeerde pad. Niet alleen diegene met een slechte basis, met financiële problemen en een slechte thuissituatie. Ook jongeren die uit een prima leventje komen. De straat heeft een aanzuigende werking voor iedereen die ermee te maken krijgt. Je wordt er snel beïnvloed door vrienden of een bepaald rolmodel, die gast in de buurt die veel geld maakt, het alfa-mannetje. Als je daar gevoelig voor bent, je snel minder dan een ander voelt dan is het verleidelijk om je met een ander te gaan meten. Als je toch al denkt, ik ben niets waard, dan maakt het ook niet meer uit wat je uithaalt. Het begint met kleine dingen, hier en daar een klusje, maar al snel zit je er tot over je oren in.

Ik ben psychologie gaan studeren omdat ik wilde begrijpen welke denkprocessen achter bepaalde handelingen zitten. Intuïtief wist ik altijd al, destructief gedrag maakt je nog geen slecht mens. Ik wil weten welke redenen ergens achter zitten, zonder oordeel. Veel mensen beseffen niet waarom ze iets doen, omdat ze niet goed bij hun gevoelens kunnen. Dan blijven je motieven ook onduidelijk voor jezelf. Ik voer gesprekken met jongeren om ze specifiek te laten zijn over hun gevoelens, in de omschrijving ervan, zodat ze hun gevoel beter kunnen plaatsen. Die gesprekken beginnen met interesse. Eerst is er vaak ontspanning zonder openheid, dan openen ze zich een beetje, kleine momenten die ontstaan door stiltes, zodat ze zelf na kunnen denken, dan komt er soms een kort antwoord, alleen al uit ongemak, maar dat heeft effect, en dan blijven ze meestal praten en nadenken over wat er nou echt gaande is.

Bij ADAMAS ontdekte ik hoe belangrijk het is om te weten wie je zelf bent. Je werkt met mensen die pijn hebben gehad, dan kan iemand scherp uit de hoek komen en je raken op een onverwachte plek. Als je daar niet bewust van bent, it can take you by surprise. Je moet goed in de spiegel kijken voor je dit werk gaat doen en je eigen triggers kennen.

Tijdens de opleiding was er een sessie met een Martial Arts meester waarbij we elkaar omver moesten duwen. Dan ontstaat er snel een strijd. De truc was elkaar vast te pakken, om juist te focussen op het contact. Vanaf dat moment waren we niet meer omver te krijgen. Geen hard of agressief contact, alleen even aanraken, dat was genoeg. Dat pas ik nu toe bij de jongeren waarmee ik werk. Ik laat zien: Ik ga heel ver voor je, maar ook ik heb een grens. Tegelijkertijd blijf ik ontspannen en in contact.

Wat uniek is aan ADAMAS is de combinatie van ervaringsdeskundigen, psychologen, criminologen en anderen uit de systeemwereld. Alle vakgebieden zijn present, dus je kan altijd iemand om advies vragen. Iemand is voor ons nooit een kansloze zaak, omdat we zelf een kans hebben gehad. Voor jongeren is dat hoopvol. Ze zien mensen die ooit in hun schoenen hebben gestaan en kijk waar ze nu staan. We zijn er niet om iemand te judgen. We werken niet met lijstje, zoeken altijd verder als iets niets past. Verandering is echt mogelijk, daar zijn Credible Messengers het levende voorbeeld van.