Ik heb dik zeven jaar vastgezeten in jeugd- en volwassen gevangenissen. Ik heb alle soorten medewerkers meegemaakt, van psychiater tot bewaker. Ik ken het systeem van binnen en buiten en er is daarbinnen nooit iemand geweest die mij op het punt heeft gebracht om te veranderen. Ik heb het zelf moeten doen, een lang traject, en nu probeer ik als Credible Messenger andere jongeren te begeleiden in de transitie naar een beter leven.

Ik was een impulsief kind, zocht altijd spanning op. Toen ik dertien was kwam ik in de jeugdgevangenis terecht omdat ik was weggelopen van huis, niet omdat ik iets strafbaars had gedaan. Dat kon toen nog. Uiteindelijk heeft die ervaring me het criminele leven binnen gebracht. De tweede keer kwam ik in Lelystad terecht - waar ik nu lesgeef - voor een gewapende overval. Ik was veertien. Daar ben ik in elkaar geslagen, bewakers deden de deur open om anderen binnen te laten, het heeft me heel erg verhard. Dit gaat me nooit meer overkomen, dacht ik toen. Je bent zo jong, dat je niet beseft dat je iets verkeerd doet. Dat zie ik nu ook bij jongens die ik begeleid, de meeste consequenties van daden dringen nog niet tot ze door.

In dit werk gaat het niet om mijn verhaal. Ik kan mijn verhaal als kracht gebruiken, een manier om te laten zien dat ik ook ergens vandaan kom, maar uiteindelijk gaat het om het hier en nu, en wat daar ontstaat. Hoe kunnen we als mensen zijn onder elkaar? Ik werk met autisten, met mensen in de jeugdgevangenis, maar ook met universitaire studenten van Erasmus, de rode draad is menselijkheid. Voor mij is dat eerlijkheid en gelijkheid.
Niemand is voor mij een cliënt, ik zie het meer als familie. Iedereen kan naar me toekomen met een probleem, maar ik ben ook heel eerlijk tegen je. Ik houd een spiegel voor en laat consequenties van bepaald gedrag zien, zowel positief als negatief. In de gevangenis geef ik de jongens tekenopdrachten en les in tatoeëren. Voordat ik begon werd ik gewaarschuwd: Dit is de ergste afdeling die er is. Eenmaal binnen maakte ik een praatje met de jongens. Binnen een uur hadden we een leuk gesprek, over de tattoos die ze graag willen laten zetten, het ijs was meteen gebroken.

Wat ik zo mooi vind aan ADAMAS: alles klopt. Alle workshops in de opleiding hebben een reden. In mijn oude opleiding tot ervaringsdeskundige zat ik vijf dagen per week op school, allemaal informatie die niet blijft hangen. Bij ADAMAS krijgen we zoveel mooie ervaringen: Een shoot met Stacii Samidin, een ontmoeting met Ferd Grappenhaus en Femke Halsema, we zijn bij de politieacademie geweest. Ik heb een persoonlijk ding met de politie, omdat mijn vader rechercheur was en wij lange tijd niet door een deur konden. Op de academie gaf een van de agenten aan: Soms reanimeer je het ene moment een baby en staat er tien minuten later een straatschoffie tegen me te schelden dat ik een klootzak ben. Dat raakte me zo. Je ziet niet wat die agenten meemaken op een dag.

Als ik een probleem heb of een jongere waar ik niets mee kan, kan ik bij ADAMAS iemand vinden die het overneemt. Ik ben nu al samenwerkingen gestart met andere Credible Messengers. Je hebt zoveel grote organisaties die het niet voor elkaar krijgen om jongeren de goede kant op te bewegen. Kleine organisaties zijn vaak effectiever, maar raken ondergesneeuwd. Met ADAMAS brengen we het kleine samen om met elkaar groot te worden.