Ik ben liefdevol grootgebracht door mijn grootmoeder in Suriname. Mijn ouders lieten ons daar achter om een betere toekomst op te bouwen in Nederland. Kinderjaren zonder momenten die je met je ouders deelt. Ik keek iedere dag naar een portret van mijn moeder aan de muur. Ik fantaseerde dat ze Anita Baker op een wit paard was. Een droom die ik had tot mijn vijftiende, het moment waarop ik mijn moeder – en later ook mijn vader - weer terugzag in Nederland.

Ik heb mijn ouders heel erg gemist in mijn jeugd. Veel verdriet daarover gehad. Ik was een creatief kind, ik kon al koken voor mijn achtste en was mijn grootmoeder altijd behulpzaam in huis. Ik leerde al vroeg om altijd veel te geven, ook al ben je soms uitgeput daarvan. Ik heb altijd de hoop om meer te kunnen doen, een weg te vinden, niet op te geven en daarmee iets te compenseren wat ik zelf tekort ben gekomen.

Nu ben ik buurtmoeder in Venserpolder. En moeder van een zoon die zich thuis voorbeeldig gedroeg maar op straat alle kanten op ging. Daardoor heb ik veel begrip ontwikkeld voor de situatie van jongeren op straat. Daar moet je je mannetje staan. Jongeren hoeven me niet veel woorden te geven, ik begrijp ze ook zonder. Ooit was er een incident tussen jongeren in de wijk en de politie. Een agent op een motor reed op een jongen af en ik sprong ertussen. Dat groepje jongens voelde toen dat ik ze zag en me om hen bekommerde. Vanaf dat moment weten jongeren me te vinden. Ze hebben mijn adres en kloppen bij me aan bij problemen. Dan ga ik met ze in gesprek, probeer ze te laten kijken naar hun eigen aandeel in een conflict. Ik houd een spiegel voor en laat tegelijkertijd zien dat ik ze niet in de steek laat.

Tijdens de ADAMAS-opleiding heb ik zoveel kanten van mezelf gezien. Geweldig. En ook daar kwam het thema van grenzen aangeven weer terug, al bij de allereerste sessie. Dat kwam heel dichtbij, bij een deel van mezelf waar ik eigenlijk niet meer aan herinnerd wil worden. Ik heb relaties gehad waarin de ander grensoverschrijdend gedrag vertoonde. In de opleiding zag ik dat ik een ander nog steeds te dicht laat naderen, terwijl ik allang een grens had moeten trekken. Een wake-up call.

Ook voor mijn werk met jongeren. Onlangs escaleerde er iets bij een van hen. Normaal gesproken zou ik daar naartoe racen om alles te sussen. Dit keer koos ik ervoor om hem niet meteen te bellen. Hij belde mij, ik heb hem wat ademhalingsoefeningen meegegeven – ook uit de opleiding - om zichzelf te kalmeren en liet hem zelf reflecteren op de situatie. Ik wil heel graag geven en vertellen, maar ik zie nu: soms is het beter om ruimte te maken voor de ander. Ik mag er soms ook op de achtergrond voor iemand zijn.

Ik had altijd al de wens dat er een geweldig platform zou ontstaan van mensen die zich inzetten voor jongeren en organisaties, om het echt samen te gaan doen. Daarom kwam ADAMAS als een geschenk. De bereidheid van Credible Messengers is enorm en het netwerk is gigantisch. Wij bereiken jongeren wèl en krijgen ze in beweging. En als ik iemand niet verder kan helpen, is er een collega die het wel kan. Waar andere partijen het laten liggen, pakt ADAMAS door.