Toen ik achttien was ging ik naar Suriname om stage te lopen in een jeugdgevangenis. Daar zag ik leeftijdsgenoten die lange tijd vast zaten voor misdaden die gepleegd waren om hun familie te kunnen voorzien, een brood gestolen bij de bakker. Toen dacht ik, zit ik in Nederland stoer te doen, de grenzen op te zoeken met vrienden die veel geld verdienen. Dat voelde niet tof. Niet dat criminaliteit in Nederland niet vaak begint vanuit een tekort, maar als je er eenmaal inzit gaat het al snel over hebberigheid, meer geld en meer spullen willen hebben. Overdaad, die nergens goed voor is. Als je dat geld aan je familie geeft, blood money, dan hebben ze er niets aan, de waarde is niet hetzelfde als van geld dat je eerlijk hebt verdiend.

Toen ik terugkwam uit Suriname had ik schulden, mijn relatie ging uit, op papier was ik dakloos. Ik had negatieve gedachtes. Totdat ik inzag dat ik veel vrienden om me heen had die er altijd voor me waren. Er zijn veel jongens die dat niet hebben. Toen ik mijn ervaringen ging delen met mensen om me heen, deed dat iets met mensen. Ik ging aan het werk als jongerencoach waarbij ik honderd jongeren aan een werkplek moest helpen. Ik kon het heel zakelijk aanpakken: hier is een vacature, hier is werk. Maar ik merkte toen al dat ik ze naast het vinden van een baan iets extra’s kon bieden, een positieve verandering, liefde. Dat is niet iedere dag vertellen dat je van iemand houdt, maar er voor iemand zijn op lastige momenten, kritisch durven te zijn. En niet alleen bezig zijn met het doel, maar ook oog hebben voor de relatie. Ik ben nooit meer met die manier van werken gestopt.

Bij ADAMAS heb ik mijn eigen triggers leren kennen. Gezien dat ik mensen snel af kan stoten als ik me zelf niet goed voel, wat er weer voor kan zorgen dat een ander zich ook niet goed voelt. Dan maak ik van mijn probleem dat van een ander. Ademen helpt me om mijn triggers los te laten. Voordat ik nu ergens binnenkom, voordat ik mijn auto uitstap doe ik wat ademhalingsoefeningen. Of voel ik hoe ik op de grond staat. En dat geef ik ook de jongens waar ik mee werk weer mee.

Ik bemiddel bij geweldsdelicten. Mijn specialisme is de drill-problematiek. Los van een oplossing, bied ik vaak een ander perspectief. Ik leid de jongeren soms even af van het conflict en laat ze naar het grotere plaatje kijken. Vertel ze over het leven, dat het kort is, en waardevol en dat de dood vlakbij is. Bij deze jongens begint het op social media, een heel andere realiteit. Ik probeer ze terug te brengen naar de echte realiteit. Waarom ben je hier op aarde? Wat is het gevolg van jouw gedrag? Hulpverleners proberen deze jongeren meestal uit hun kracht te halen door ze te laten stoppen met muziek. Deze jongens hebben een talent. Ze uiten hun emoties via de muziek. Dat kan soms ook in een ander genre. Ik ga met ze de studio in, laat ze in hun kracht, maar probeer ze wel bewust te maken dat muziek een prima manier is om je gevoelens te uiten, maar dat het niet op een agressieve manier hoeft.

We zijn als Credible messengers harder nodig dan ooit. Steeds meer jongeren raken in een isolement raken, niet alleen jongeren die kiezen voor criminaliteit, maar ook jongeren die geen uitweg zien, niemand hebben om mee te praten. Wij hebben een groot netwerk, iedereen komt met een eigen expertise: er zitten ondernemers, muzikanten, psychologen en criminologen in onze groep. We kunnen elkaar snel vinden zonder dat het ten koste gaat van de energie. Je merkt vaak als jongeren van de ene professional naar de ander worden doorgegeven, de binding niet altijd beter wordt. Binnen ADAMAS hebben we allemaal dezelfde energie, staat de band met de jongeren altijd voorop.