Ik kom uit dezelfde situatie als veel jongeren die we begeleiden. Ik rapte destijds over pistolen, dat ik een gangster was. Wat je zegt moet je waarmaken, anders ben je naar de straat toe iemand die slap loopt te lullen. Ik heb dat laten gebeuren. Destijds was dat stoer. Pas achteraf werd duidelijk hoeveel leed ik daarmee heb veroorzaakt, in het leven van anderen maar ook dat van mezelf. Ik wil andere jongeren nu bewust maken van de consequenties van hun daden.

Jongeren missen de structuur, iemand die ze in een vroeg stadium aan hun capuchon trekt en zegt: dit is foute boel. Hulpverleners zijn vaak al te laat. Bij de eerste signalen moet je ingrijpen: als iemand op school niet presteert, steelt, op straat rondhangt. Zelf kreeg had ik ook moeite met leren. Nu kan ik erom lachen, maar vroeger voelde ik me vaak onbegrepen als ik iets niet begreep of op school niet snel genoeg meekwam. Slechte dingen doen was makkelijker, daar hoefde ik niet over na te denken. Nog steeds denk ik als iemand zegt, je hebt iets goed gedaan, dat dat niet klopt.

Het eerste weekend van de ADAMAS-opleiding heeft voor mij zoveel veranderd. De woorden van André, de sessie waarbij we opdracht kregen om iemand die niet wilde bewegen te laten opstaan. We waren allemaal bezig met ons eigen doel. Maar waarom wilde diegene niet? Kun je je eigen intentie aan de kant zetten en kijken wat een ander nodig heeft? De opleiding kwam als een shock voor mij, we gingen niet alleen kijken naar de problematiek van jongeren maar ook naar onszelf. Hoe jij als persoon bij die jongeren binnenkomt, daar gaat het om.

Bij ADAMAS hebben we in een korte tijd een band gecreëerd met elkaar op een heel ander niveau. Dat heb ik nog nooit gehad, zo’n diepe connectie. We wisselen delen casussen zonder competitie, iedereen zit er met een goed hart in. Ik heb veel meer openheid gekregen, was daarvoor heel bang om me kwetsbaar op te stellen. Nu denk ik, fock it. Die kwetsbaarheid siert me. Alleen door me zo op te stellen kan ik een ingang creëren bij jongeren. Al blijft het ook voor mij blijft lastig, trots is een grote valkuil. Dat idee van gezichtsverlies, die pride, dat moet ik aan de kant blijven zetten.

Het is mooi om met je handen te werken. Ik ben chef-kok. Mijn hele aandacht is dan op de taak gericht. Alles om je heen vergeet je. Het zijn hectische dagen, maar als aan het eind van de avond mensen langs de keuken komen om te vertellen dat het eten top was, dan is dat de waardering voor het harde werk dat je doet. Tien jaar geleden begon ik zelf te koken bij de Colour Kitchen. Toen dacht ik nog: als ik nog een klapper kan maken dan doe ik het gewoon. Maar aan die wereld zit een vreselijk vieze smet. Het gaat met stappen, maar ik besef nu pas dat ik het leven van een stoere gangster echt loslaat. Nu wil ik zelf kookworkshops aan jongeren gaan geven. Ze laten zien dat ze hard moeten werken en dingen moeten opofferen om waardering te krijgen. Je moet het wel verdienen. Ik laat ze ook zien: ik kan niet meer als een voetballer leven, maar ik geniet nu van alles wat ik doe.