Wie ik vroeger was en ik nu ben is een wereld van verschil. Ik had voorheen het gevoel dat ik niets te verliezen had. Maar je wilt op straat toch overleven. Dan krijg je het recht van de sterkste. Ik kwam terecht in een straatcultuur waarin het plegen delicten heel normaal is om je ‘eigen kansen’ te verzilveren. Ik heb in die periode inzicht gekregen in criminaliteit en criminele organisaties, in de taal van de straat en welke rol culturele achtergronden spelen. Die kennis gebruik ik nu om jongeren positief te beïnvloeden. En ik help professionals in hoe ze het gedrag van jongeren positief kunnen transformeren.

Op straat moet je respect verdienen of afdwingen. Geld en de bijbehorende status dwingt aanzien af. Respect kun je verdienen door ‘leuk’ gevonden te worden. Of door de groep te laten shinen. Voor mij was dat vroeger lastig om erbij te horen. Ik had een andere etnische achtergrond. Ik heb geleerd hoe ik me moest in vechten, waarbij eer belangrijker bleek dan eerlijkheid.

Op een gegeven moment was ik klaar met de straat: de constante druk, het wantrouwen, de leegte van steeds meer geld of spullen. Ik wilde gezien worden voor wie ik ben en niet meer om wat ik deed. Dat zorgde voor een transformatie. Dat principe zet ik nu ook in als ik jongeren begeleid. Het klinkt misschien hoogdravend, maar dat is het niet: ik wil het mensbeeld dat iemand van zichzelf heeft ontrafelen. Hoe kijkt iemand naar zichzelf? Hoe verhoudt dat zich tot het criminele circuit? Ik wil laten inzien dat er in de samenleving ook kansen verscholen liggen, en rust en stabiliteit. En dat die ook heel wat waard zijn.

Soms moet ik daarvoor druk zetten. Mensen onder stroom zetten. Ik organiseer opzettelijk druk waardoor ik mezelf en diegene die ik begeleid in een onderhandelingspositie forceer. Dan ga ik die druk weer laten afnemen, zodat er kansen en mogelijkheden ontstaan. Het gaat niet altijd goed. Soms krijg ik bedreigingen naar mijn hoofd geslingerd. Maar ik bouw zo’n band op dat ze weten dat het niet om macht gaat of over mij; ik wil ze tegen zichzelf beschermen. Criminaliteit gaat zich uiteindelijk tegen je keren, en tegen je familie. Vroeg of laat. Dat wil ik voorkomen.

Het normale wereldbeeld is die van een algehele samenleving en dat criminaliteit daarvoor een gevaar is. Ik ben geen voorstander van een wereld in een wereld. Ik denk dat er bruggen geslagen moeten worden, zodat jongeren hun kansen kunnen vinden in de samenleving. Dat betekent niet dat alles in de samenleving perfect gaat. Je mag kritiek hebben, je mag de drive hebben het daar te willen veranderen. Dat is wat Credible Messengers doen: ze kunnen de brug slaan tussen die twee werelden, niet door het een klakkeloos onder te brengen in het ander, maar door in de samenleving ruimte af te dwingen, de samenleving zo te verruimen, zodat criminaliteit overbodig wordt.