Vroeger had je een Sensei, een Japanse meester. Als je meester je op straat zag rondhangen dan mocht je niet meer trainen of kreeg je straftraining, moest je de dojo schoonmaken. Er was een soort erecode. Dat ontbreekt nu. Je hebt nu jochies die beter willen leren vechten op straat, wij zien dat bij onze gym meteen. Er zijn schietpartijen op straat: jongeren willen zich veilig voelen en komen dan naar ons toe. Daar begint onze selectie: Je komt kickboksen bij ons om een tweede huis te vinden, niet om een betere straatvechter te worden. Daar zijn we heel duidelijk en straight over, dat is wat die jongens nodig hebben.
Veel jongeren op straat voelen zich niet geaccepteerd en zijn daardoor gevoelig voor alles wat aanspraak maakt op dat gevoel ergens bij te horen, ook als dat criminaliteit is. Wij zetten daar iets tegenover. Een familie, dat is de eerste trigger. Vervolgens zetten we doelstellingen, moeten ze op tijd komen, geven we ze waardering voor wat ze doen.
Hulpverleners hebben vaak een bepaalde afstand tot de (straat)cultuur. Wij hebben veel intensief contact, wij kennen de straat, dat wekt vertrouwen. Stapje voor stapje gaan die jongens zien dat wij hetzelfde bieden maar zonder al het gedoe en de onveiligheid. De meeste jongens die geweld gebruiken kunnen hun energie niet kwijt. Wij maken ze tijdens de bokstraining helemaal stuk, geen tijd om gek te denken. Naar huis, eten, snurken. Zo stappen ze geleidelijk ook uit de (drill)groepen waar ze zich in begeven. Ineens zien ze in hoe leeg het is wat ze daar doen, vinden ze de gesprekken daar niet meer interessant. Op een gegeven moment gaat zo’n jongen terug naar de groep, dan gaat hij bevragen wat ze doen.
Het is mooi dat bij ADAMAS talentvolle jongeren worden opgeleid die de problematiek kennen omdat ze er zelf zijn uitgestapt of omdat ze die wereld van dichtbij hebben meegemaakt. Geef ze een verantwoordelijke positie, laat ze lesgeven. Dan merken ze ineens dat ze zich altijd minderwaardig hebben gevoeld aan autoriteiten, maar dat ze zelf ook autoriteit hebben en daarmee veel gelijkwaardiger zijn. Ik laat ze bij de opleiding hun emoties onderzoeken via het kickboksen. Je hebt daarin woede nodig om iets te bereiken, maar dan zonder iemand pijn te doen. Zo leren ze hun agressie te controleren. Leren ze nadenken voordat ze handelen. Dat impulsieve moet eruit. Het is mooi dat persoonlijke ontwikkeling een belangrijk onderdeel is van de opleiding.
Je moet als Credible Messenger allereerst echt zijn, niet aankomen met psychologische of pedagogische trucjes. Die jongens lachen je uit. Je moet dwars door die bullshit van die jongens heen durven en kunnen prikken. Menselijke skills zijn cruciaal. Je moet het meteen doorhebben als iemand je iets flikt of er niet met een oprechte intentie in zit. Jongeren merken meteen aan mij dat ze dat niet moeten flikken. Ik benoem het ook direct als ik het voel: Jij gaat me gebruiken voor je eigen agenda. Dan krijg je vaak nog een eerlijk gesprek ook. Als je drie keer niet komt opdagen dan lig je eruit. Die duidelijkheid en die grens is heel belangrijk. We doen exact hetzelfde als wat ze op straat doen, maar dan zonder de slechte invloed. Een positief alternatief, wat bijna nergens geboden wordt, warmte. En je hoeft niet steeds over je schouder te kijken.
