Als jochie stotterde ik. Ik was verlegen, onzeker en daardoor een meeloper. Maar tegelijkertijd was ik ook haarscherp: ik was bewust van het onrecht dat mensen in mijn wijk werd aangedaan. Ik ben opgegroeid in Nieuw West, een wijk met armoede een achterstandswijk eigenlijk eerder een pechwijk, waar mensen maar weinig kansen krijgen. Ik had een slechte relatie met de politie: er was nauwelijks begrip voor de situatie van jongens als ik, veel onderling wantrouwen. Ik was boos en zocht een manier om daarmee om te gaan. Door het stotteren werd ik bewust van taal en hoe je dat kunt verhaspelen tot nieuwe woorden. Van mijn handicap maakte ik mijn instrument: rappen om mistanden aan de kaak te stellen. Kkkkami-Kazi was geboren: als hiphop-artiest bedrijf ik straatjournalistiek

Als ik kijk naar mijn vrienden uit die tijd, dan is het met veel van hen niet goed gegaan: dood, aan de drugs of in de criminaliteit. Maar enkelen hebben het er goed vanaf gebracht. Voor veel jongeren is de straat je vader. Maar de straat kan een gemene opvoeder zijn. Ik wilde meer doen dan alleen daar muziek over maken. Ik werd hulpverlener voor top600 jongeren en later ook jongerenwerker, ging festivals organiseren, muziekles geven op school en heb later ook met partners een jongerencentrum opgezet, maar ik had nooit gedacht dat ik bij de gemeente Amsterdam projectleider Jeugd en Veiligheid zou worden. Ik zie mezelf als het kraakbeen tussen onderwereld en bovenwereld: ik wil jongeren kansen bieden, wijken veiliger maken. Pijn, woede en frustratie omwisselen voor perspectieven en nieuwe netwerken, zodat jongeren een ‘way-out’ krijgen die niet via de doodlopende weg van criminaliteit verloopt.

Ik kan het systeem inzicht geven in de straat. Denk aan drillrap, daar is veel misverstand over. Jongens die onherkenbaar met messen staan te zwaaien. Dan kun je al snel het idee krijgen: dat moeten we verbieden. Maar je moet het middel niet de schuld geven. Er is geen messenprobleem. Er is een gedragsprobleem: jongeren weten niet goed hoe ze met conflict om moeten gaan. Als je het mes afpakt en de jongeren een schroevendraaier pakken hebben we dan een schroevendraaierprobleem? De vraag is; Zet rap aan tot geweld, of zet geweld aan tot rap? Ik denk het tweede en we moeten daarom de kern van het gedragsprobleem aanpakken en duurzaam investeren in de leefomstandigheden van deze jongeren.

Ik wil als een straatjournalist de achtergrond van problemen in kaart brengen, zodat je situaties structureel kunt aanpakken. Daar kan muziek juist bij helpen. Ik ben enorm trots op het nummer en minifilm Zweven die ik dit jaar heb uitgebracht samen met filmmaker Jelle Posthuma. Ik zie mezelf als een verhalenverteller en Zweven vertelt het verhaal dat als je verkeerde keuzes maakt je niet alleen je eigen leven op het spel zet maar je hele familie ten gronde kan richten. De film is inmiddels opgenomen in een landelijk anti wapen campagneprogramma. Vanuit #amsterdamontwapent wordt Zweven nu ook gebruikt als voorlichting op scholen. Als ik met Zweven voor de klas sta is dat niet om ze de les te lezen maar als gelijke: wil ook van hen weten hoe ze denken, voelen, wat er bij ze leeft. Een band aangaan, verbinding maken. One of the guys zijn, en niet iemand die boven ze staat.

Uiteindelijk draait het daar allemaal om: Iedereen wil gezien worden. Dat vraagt aandacht, tijd, je moet geduldige manieren vinden om situaties te veranderen. Vertrouwen is een proces en is niet in de winkel te koop. Succes boek je vaak buiten 9 tot 5. Ik weet nog goed: mijn eerste dag bij de gemeente Amsterdam. Een bekende rapper was vermoord. De familie wilde een gedenksteen laten plaatsen maar was onbereikbaar voor de gemeente. Ik bellen naar de moeder van de rapper: mevrouw ik wil u eerst condoleren en daarna een brasa geven. De moeder was geëmotioneerd door mijn woordkeuze en zei gelijk van kom die brasa halen dan. Niet alleen de gedenksteen kwam er, die vrouw is nu een vertrouwenspersoon in de wijk.

Als je dit werk wilt doen moet je protocollen soms loslaten, je moet van positie kunnen wisselen. Inleven. Als ik zing over misstanden, vertel ik de verhalen van anderen, maar toch rap ik vanuit ‘ik’. Dat vind ik mooi: dat ik vanuit de ik-vorm andermans pijn kan vertolken.

Door mijn muziek en mijn functie ontmoet ik veel mensen. Ik kan verbindingsmakelaar zijn. Zo kan ik mensen onderbrengen bij ADAMAS om Credible Messenger te worden. Het afgelopen jaar heb ik verschillende mensen aangedragen en ik zie wat dat met ze doet. Ze krijgen vleugels, worden zelfverzekerd, nemen razendsnelle stappen, waardoor ze niet alleen zelf groeien maar ook anderen die ze met hun mooie initiatieven weer verder helpen. Dat is de kracht van de verbinding, want samen laten we het lukken!